Merhaba

           Bir kadının " anne " olacağını öğrenmesi, kimilerimiz için  umut dolu bir serüvenin başlangıcı, kimilerimiz  içinse hayatının en karanlık, en zorlu günlerine  yolculuğun bir habercisi olabilir.  Beklenmeyen düşükler, anne karnındaki bebek kayıpları, doğum anında hayatını yitiren anne ya da bebekleri, bunun gibi bir çok üzücü hadise ne yazık ki gebeliğin acı sonuçları. Erken doğumu da bu gruba sokabiliriz fakat prematüre bebek anneleri bu noktada şanslı mıdır sorusunu kendime sorduğumda yanıtsız kalıyorum. Tecrübe etmeden fikir yürütmenin ya da çıkarımlarda bulunmanın ne kadar manasız olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum.

           25 Aralık 2011 Pazar günü benim hayatımın miladı oldu. Gebeliğimin 28. haftasında (27 +5) her şey yolunda gitmesine rağmen normal doğum sancısıyla doktorumun muayenehanesine gittiğimde artık doğum neredeyse başlamak üzereydi. Eşim ve ben hayatımızın en büyük şokunu orada, o odada yaşadık. Doktorumuz bize bu haftada doğacak bir bebeğin yaşama şansının %40 olduğunu ve yaşarsa dahi en az 2 ay küvözde kalacağını ve sonrasında birçok sağlık problemini yaşayabileceğimizi söyledi. Çok sert bir tokat gibiydi söyledikleri. Acilen hastaneye  kaldırıldım ve tüm çabalara rağmen doğum sadece 7 saat geciktirilebildi. 17:00 sularına ise artık Sarp'ım kucağıma bile alamadan küvözün yolunu tutmuştu. Kafamı kaldırıp bakamadım bile..Onu bir daha görememekten o kadar çok korkuyordum ki..

        Asıl bundan sonra başladı yolculuğumuz. Yaşadığım her güçlüğü,  prematüre annelerine umut olmak ve çoğu insan için "normal" olan şeylerin bizler için ne kadar önemli olduğunu anlamanıza yardımcı olmak için paylaşmak istedim.