Prematüre bebek annesi olmak, kimi zaman kaya gibi sert durmayı, kimi zaman pamuk kadar yumuşak olmayı gerektirir. Anlatılması çok güç, tarifi imkansız birçok duyguyu bir arada yaşar prematüre anneleri. Genç yaşlarına rağmen çok ağır bir yükün altına girerler. Yarın ne bekler bilinmez, sürekli bir umut içlerinde.
Umutsuz yaşayamazlar çünkü nefes almak bile zor gelir. Gözyaşları düğümlenir boğazlarında, kimseye fark ettirmemek için bir yudumda içlerine atarlar hissettiklerini, acılarını...
Hastanenin yolunu tutar, sadece 5 dakika, soğuk bir koridorda, onlarca kişinin içinden kendi bebeklerini görebilmek için o camın arkasından. Etraftakilerin anlamsız konuşmalarına, sorularına, yorumlarına maruz kalır. Sanki kendi çektiği, kendi şüpheleri, kendi soru işaretleriyle boğuşmak yetmezmiş gibi etraftaki seslerle de boğuşur. Perde aralanınca büyük bir heyecan ve telaş içinde bebeğini görmeye çalışır, acaba uyuyor mu, bügün kaç cc süt alabildi, kaç gr kilo aldı, kalbi neden o kadar hızlı atıyor...?
Üç saatte bir süt sağar, aklından neleeer geçirir o zamanlarda. Keşke bebeğim kucağımda olsa, keşke onun saçlarını okşasam, gözlerinin içine bakıp "seni seviyorum" diyebilsem, o minik ellerine dokunabilsem, nefesini yüzümde hissedebilsem, göğsüme yatırıp uyutabilsem... Birçok anne için sıradan olan şeyler onun için o kadar büyük bir anlam taşır ki.. Günler vardır kavuşmalarına, kimisinin yirmi, kimisinin otuz, kimisinin ise benimki gibi tam atmışdokuz gün.
Ve sonunda o gün gelir, "bebeğinizi yakından görebilirsiniz" der doktor. Ne yapacağını bilemez, doğumunun üzerinden neredeyse 40-45 gün geçmiş.. Tam bir acemi anne olarak, kalbi güm güm atarak yeni doğan yoğun bakım ünitesinin yolunu tutar. Orada beklediği on dakka hiç bitmeyecek gibi... Nihayetinde kapı açılır, hemşire hanım "içeri girebilirsiniz" der. O an, o ilk karşılaşma, anlatılacak gibi değil. Şimdi düşündüğümde gözyaşlarımı tutamıyorum, içim çekiliyor... Ne yazık ki kucağına alamaz anne henüz bebeğini. Onun sağlığı için uzak durmaları şimdilik daha iyi. Minik bedeni enfeksiyonlara o kadar açık ki...Hemşire ablalarının kucağından gösterirler minik mucizesini.
Bundan sonra beklemek artık çok daha zor bir hal alır. Sürekli bebeğinin yanına gitmek, ona dokunmak ister acemi anne. Acaba ne zaman kucağıma alabileceğim sorusu içini kemirir durur. Beklemek artık çok daha dayanılmaz. Aile bireyleri de görmek için sabırsızlanmaya başlarlar onu, bir gün anneanne, bir gün babaanne, bir gün dede, bir gün hala.. Teker teker hepsi görmeye giderler miniği. Çok kısa bir zaman sonra ise annenin kucağına gelecektir artık.
11 Şubat 2011. Hiç unutulmayacak bir tarih. O gün Sarp'ımı ilk kez kucağıma aldım, doğumundan tam 48 gün sonra. Ona zarar vermemek için ne yapacağımı, nasıl tutacağımı bilemedim. Sanki geldiğimi, ona dokunduğumu anlamıştı, sanki bana bakıyordu, beni tanımıştı... Öylesine bir duyguydu ki ... Sanki hiçbir şey yaşanmamış, o 48 günü birbirimizden ayrı geçirmemişiz gibi... Beş dakika bile durmasına izin vermeden bir ses "artık uyuması lazım" dedi. O kadar tuhaf bir histi ki onu orada bırakmak zorunda olmak. İçimden "o benim, artık yeter, evimize gidelim!" diye bağırmak geliyordu. Fakat her şey Sarp'ın sağlığı için diye avutuyorduk kendimizi.
Kokusu burnumdan hiç gitmedi. Günlerimin çoğunu hemen geçsin diye uyuyarak geçirdim. Yaşamak değildi aslında benimkisi, sadece zaman öldürmekti. Çok şükür doğum günümde hayatımda aldığım en güzel haberi aldım "Yarın bebeğinizi emzirmeye gelebilirsiniz" İşte bu haber 65 günlük bekleyişin son bulacağının bir göstergesiydi. Üç gün süren denemelerin ardından 3 Mart 2012'de paşamız yuvasına geldi. Allah'a çok şükür bu günleri gördük. Tek temennim, benim gibi bu acıları yaşayan prematüre annelerine ufacık da olsa bir umut olmak. Allah tüm annelere sağlıkla sıhhatle çocuklarını büyütmeyi nasip etsin.
