Sarp'ın emeklemesi bizim için çok büyük bir adımdı. Memet Bey, emeklemenin sağ ve sol beyin arasındaki koordinasyonun göstergesi olduğunu ve yürümeye giden yolda çok önemli bir gelişme olduğunu söylemişti. Emeklerken vücut ağırlığının çoğunu kollarına verdiği gözle görülebiliyordu. Başlarda kollarını atıp bacaklarını aktif kullanmaktan ziyade daha çok çekiyordu. Bir ay gibi bir sürede emeklemede oldukça hızla yol kat etmişti. Ağırlığının bir kısmını bacaklarına vermeye başladı.
Emeklemenin akabinde tutunarak ayağa kalkmaya başladı ki bu düzeltilmiş 10 ay civarıydı. Bu noktaya kadar her şey yolunda gidiyor gibi gözüküyordu ancak asıl sorunumuz olan ayaklardaki ve kısmen bacaklardaki spastisite kendini göstermeye başladı. Ayağa kalktığı vakit tutunarak durabiliyor ve gövde kontrolünü gayet iyi sağlayabiliyordu fakat ayaklardaki parmak ucu eğilimi artık net bir şekilde fark ediliyordu. Bunun için yaptığımız çalışmalar bir noktaya kadar bizi götürebildi. Bunu engellemek amacıyla 1 yaş civarı ilk atellerimizi yaptırdık. Atel kullanmasındaki öncelikli hedefimiz parmak ucu basmasını engellemek ve bundan doğan ayak şekli deformasyonunu en aza indirebilmekti. Her ne kadar atelle bastırmaya çalışsak da yalın ayak kalkmasına, ayağın bastığındaki duyusal hissiyatının önemini de göz önünde bulundurarak, müsaade ediyorduk. Ayak şekli gitgide kötüleşmeye başlamıştı ve bu durum oldukça canımızı sıkıyordu.
Kasılma ve parmak ucu basma birbirini tetikleyen iki faktördü; kasılma arttıkça parmak ucu basıyor, parmak ucu bastıkça da kasılma artıyordu. Spastisiteyi tetikleyen durumlardan birisi de bildiğiniz üzere boy uzaması. Sarp'ın boyu hızla uzuyor, bu da bizi spastisite ile verdiğimiz mücadelede güç duruma sokuyordu. Bizi anne baba olarak çoğu zaman çaresiz bırakan bir durumla karşı karşıyaydık. Artık Sarp'ın yüreyeceği kesindi ama nasıl bir yürüme patterni olacağını kimse bilemiyordu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder